| به عزم خدمت شه جستم از جای | در آوردم به پشت بارگی پای | |
| برون راندم سوی صحرا شتابان | گرفته رقص در کوه و بیابان | |
| ز گوران تک ربودم در دویدن | گرو بردم ز مرغان در پریدن | |
| ز رقص ره نمی‌شد طبع سیرم | ز من رقاص‌تر مرکب بزیرم | |
| همه ره سجده می‌بردم قلم‌وار | به تارک راه می‌رفتم چو پرگار | |
| به هر منزل کزان ره می‌بردم | دعای دولت شه می‌شنیدم | |
| بهر چشمه که آبی تازه خوردم | بشکر شه دعائی تازه کردم | |
| نسیم دولت از هر کوه ورودی | ز لطف شاه می‌دادم درودی | |
| ز مشگین بوی آن حضرت بهرگام | زمین در زیر من چون عنبر خام | |
| چو بر خود رنج ره کوتاه کردم | زمین بوس بساط شاه کردم | |
| درون شد قاصد و شه را خبر کرد | که چشمه بر لب دریا گذر کرد | |
| برون آمد ز درگه حاجب خاص | ز دریا داد گوهرها به غواص | |
| مرا در بزمگاه شاه بردند | عطارد را به برج ماه بردند | |
| نشسته شاه چون تابنده خورشید | به تاج کیقباد و تخت جمشید | |
| زمین بوسش فلک را تشنه کرده | مه از سرهنگ پاسش دشنه خورده | |
| شکوه تاجش از فر جهانگیر | فکنده قیروان را جامه در قیر | |
| طرف‌داران ز سقسین تا سمرقند | به نوبتگاه درگاهش کمربند | |
| درش بر حمل کشورها گشاده | همه در حمل بر حمل ایستاده | |
| به دریا ماند موج نیل رنگش | که در دل بود هم در هم نهنگش | |
| سر تاج قزلشاه از سر تخت | نهاده تاج دولت بر سر بخت |