| نظامی هان و هان تا زنده باشی | چنان خواهم چنان کافکنده باشی | |
| نه بینی در که دریاپرور آمد | از افتادن چگونه بر سر آمد | |
| چو دانه گر بیفتی بر سر آیی | چو خوشه سر مکش کز پا درایی | |
| مدارا کن که خوی چرخ تند است | به همت رو که پای عمر کند است | |
| هوا مسموم شد با گرد می ساز | دوا معدوم شد با درد می ساز | |
| طبیب روزگار افسون فروش است | چو زراقان ازان ده رنگ پوش است | |
| گهی نیشی زند کاین نوش اعضاست | گه آرد ترشیی کاین دفع صفراست | |
| علاج‌الرأس او انجیدن گوش | دم‌الاخوین او خون سیاوش | |
| بدین مرهم جراحت بست نتوان | بدین دارو ز علت رست نتوان | |
| چو طفل انگشت خود میمز در این مهد | ز خون خویش کن هم شیر و هم شهد | |
| بگیر آیین خرسندی ز انجیر | که هم طفلست و هم پستان و هم شیر | |
| بر این رقعه که شطرنج زیانست | کمینه بازیش بین‌الرخانست | |
| دریغ آن شد که در نقش خطرناک | مقابل می‌شود رخ با رخ خاک | |
| درین خیمه چه گردی بند بر پای | گلو را زین طنابی چند بگشای | |
| برون کش پای ازین پاچیله تنگ | که کفش تنگ دارد پای را لنگ | |
| قدم درنه که چون رفتی رسیدی | همان پندار کاین ده را ندیدی | |
| اگر عیشی است صد تیمار با اوست | و گر برگ گلی صد خار با اوست | |
| به تلخی و به ترشی شد جوانی | به صفرا و به سودا زندگانی | |
| به وقت زندگی رنجور حالیم | که با گرگان وحشی در جوالیم | |
| به وقت مرگ با صد داغ حرمان | ز گرگان رفت باید سوی کرمان |