| به زیرش نسر طایر پر فشانده | وزو چون نسر واقع باز مانده | |
| ز رنگ‌آمیزی ریحان آن باغ | نهاده چشم خود را مهر مازاغ | |
| چو بیرون رفت از آن میدان خضرا | رکاب افشاند از صحرا به صحرا | |
| بدان پرندگی طاوس اخضر | فکند از سرعتش هم بال و هم پر | |
| چو جبریل از رکابش باز پس گشت | عنان بر زد ز میکائیل بگذشت | |
| سرافیل آمد و بر پر نشاندش | به هودج خانه رفرف رساندش | |
| ز رفرف بر رف طوبی علم زد | وز آنجا بر سر سدره قدم زد | |
| جریده بر جریده نقش می‌خواند | بیابان در بیابان رخش می‌راند | |
| چو بنوشت آسمان را فرش بر فرش | به استقبالش آمد تارک عرش | |
| فرس بیرون جهان از کل کونین | علم زد بر سریر قاب قوسین | |
| قدم برقع ز روی خویش برداشت | حجاب کاینات از پیش برداشت | |
| جهت را جعد بر جبهت شکستند | مکان را نیز برقع باز بستند | |
| محمد در مکان بی‌مکانی | پدید آمد نشان بی‌نشانی | |
| کلام سرمدی بی‌نقل بشنید | خداوند جهان را بی‌جهت دید | |
| به هر عضوی تنش رقصی در آورد | ز هر موئی دلش چشمی بر آورد | |
| و زان دیدن که حیرت حاصلش بود | دلش در چشم و چشمش در دلش بود | |
| خطاب آمد که‌ای مقصود درگاه | هر آن حاجت که مقصود است در خواه | |
| سرای فضل بود از بخل خالی | برات گنج رحمت خواست حالی | |
| گنه کاران امت را دعا کرد | خدایش جمله حاجت‌ها روا کرد | |
| چو پوشید از کرامت خلعت خاص | بیامد باز پس با گنج اخلاص |