| شبی رخ تافته زین دیر فانی | به خلوت در سرای ام هانی | |
| رسیده جبرئیل از بیت معمور | براقی برق سیر آورده از نور | |
| نگارین پیکری چون صورت باغ | سرش بکر از لکام و رانش از داغ | |
| نه ابر از ابر نیسان درفشان تر | نه باد از باد بستان خوش عنان‌تر | |
| چو دریائی ز گوهر کرده زینش | نگشته وهم کس زورق نشینش | |
| قوی پشت و گران نعل و سبک خیز | بدیدن تیز بین و در شدن تیز | |
| وشاق تنگ چشم هفت خرگاه | بد آن ختلی شده پیش شهنشاه | |
| چو مرغی از مدینه بر پریده | به اقصی الغایت اقصی رسیده | |
| نموده انبیا را قبله خویش | به تفضیل امانت رفته در پیش | |
| چو کرده پیشوائی انبیا را | گرفته پیش راه کبریا را | |
| برون رفته چو وهم تیزهوشان | ز خرگاه کبود سبز پوشان | |
| ازین گردابه چون باد بهشتی | به ساحل گاه قطب آورده کشتی | |
| فلک را قلب در عقرب دریده | اسد را دست بر جبهت کشیده | |
| مجره که کشان پیش براقش | درخت خوشه جوجو ز اشتیاقش | |
| کمان را استخوان بر گنج کرده | ترازو را سعادت سنج کرده | |
| رحم بر مادران دهر بسته | ز حیض دختران نعش رسته | |
| ز رفعت تاج داده مشتری را | ربوده ز آفتاب انگشتری را | |
| به دفع نزلیان آسمان گیر | ز جعبه داده جوزا را یکی تیر | |
| چو یوسف شربتی دردلو خورده | چو یونس وقفه‌ای در حوت کرده | |
| ثریا در رکابش مانده مدهوش | به سرهنگی حمایل بسته بر دوش |