| عراق از ربع مسکون است بهری | وزان بهره مداین هست شهری | |
| در آن شهر آدمی باشد بهر باب | توئی زان آدمی یک شخص در خواب | |
| قیاسی باز گیر از راه بینش | حد و مقدار خود از آفرینش | |
| ببین تا پیش تعظیم الهی | چه دارد آفرینش جز تباهی | |
| به ترکیبی کز این سان پایمال است | خداوندی طلب کردن محال است | |
| گواهی ده که عالم را خدائیست | نه بر جای و نه حاجتمند جائیست | |
| خدائی کادمی را سروری داد | مرا بر آدمی پیغمبری داد | |
| ز طبع آتش پرستیدن جدا کن | بهشت شرع بین دوزخ رها کن | |
| چو طاووسان تماشا کن درین باغ | چو پروانه رها کن آتشین داغ | |
| مجوسی را مجس پردود باشد | کسی کاتش کند نمرود باشد | |
| در آتش مانده‌ای وین هست ناخوش | مسلمان شو مسلم گرد از آتش | |
| چو نامه ختم شد صاحب نوردش | به عنوان محمد ختم کردش | |
| به دست قاصدی جلد و سبک خیز | فرستاد آن وثیقت سوی پرویز | |
| چو قاصد عرضه کرد آن نامه نو | بجوشید از سیاست خون خسرو | |
| به هر حرفی کز آن منشور برخواند | چو افیون خورده مخمور درماند | |
| ز تیزی گشت هر مویش سنانی | ز گرمی هر رگش آتش‌فشانی | |
| چو عنوان گاه عالم تاب را دید | تو گفتی سگ گزیده آب را دید | |
| خطی دید از سواد هیبت‌انگیز | نوشته کز محمد سوی پرویز | |
| غرور پادشاهی بردش از راه | که گستاخی که یارد با چو من شاه | |
| کرا زهره که با این احترامم | نویسد نام خود بالای نامم |