| خداوندی که خلاق‌الوجود است | وجودش تا ابد فیاض جود است | |
| قدیمی کاولش مطلع ندارد | حکیمی کاخرش مقطع ندارد | |
| تصرف با صفاتش لب بدوزد | خرد گر دم زند حالی بسوزد | |
| اگر هر زاهدی کاندر جهانست | به دوزخ در کشد حکمش روانست | |
| و گر هر عاصیی کو هست غمناک | فرستد در بهشت از کیستش باک | |
| خداوندیش را علت سبب نیست | ده و گیر از خداوندان عجب نیست | |
| به یک پشه کشد پیل افسری را | به موری بر دهد پیغمبری را | |
| ز سیمرغی برد قلاب کاری | دهد پروانه‌ای را قلب داری | |
| سپاس او را کن ار صاحب سپاسی | شناسائی بس آن کو راشناسی | |
| ز هریادی که بی او لب بگردان | ز هرچ آن نیست او مذهب بگردان | |
| بهر دعوی که بنمائی اله اوست | بهر معنی که خواهی پادشاه اوست | |
| ز قدرت در گذر قدرت قضا راست | تو فرمانرانی و فرمان خدا راست | |
| خدائی ناید از مشتی پرستار | خدائی را خدا آمد سزاوار | |
| تو ای عاجز که خسرو نام داری | و گر کیخسروی صد جام داری | |
| چو مخلوقی نه آخر مرد خواهی؟ | ز دست مرگ جان چون برد خواهی | |
| که می‌داند که مشتی خاک محبوس | چه در سر دارد از نیرنگ و ناموس | |
| اگر بی مرگ بودی پادشائی | بسا دعوی که رفتی در خدائی | |
| مبین در خود که خود بین را بصر نیست | خدا بین شو که خود دیدن هنر نیست | |
| ز خود بگذر که در قانون مقدار | حساب آفرینش هست بسیار | |
| زمین از آفرینش هست گردی | وز او این ربع مسکون آبخوردی |