| ز مردم باز جست آن گنج را در | که قفل آن کلیدش نیست در بر | |
| نشان دادند و چون آگاه شد شاه | زمین را داد کندن بر نشانگاه | |
| چو خاریدند خاک از سنگ خارا | پدید آمد یکی طاق آشکارا | |
| درو در بسته صندوقی ز مرمر | بر آن صندوق سنگین قفلی از زر | |
| به فرمان شه آن در بر گشادند | درون قفل را بیرون نهادند | |
| طلسمی یافتند از سیم ساده | برو یکپاره لوح از زر نهاده | |
| بر آن لوح زر از سیم سرشته | زر اندر سیم ترکیبی نوشته | |
| طلب کردند پیری کان فرو خواند | شهنشه زان فرو خواندن فرو ماند | |
| چو آن ترکیب را کردند خارش | گزارنده چنین کردش گزارش | |
| که شاهی کاردشیر بابکان بود | بچستی پیشوای چابکان بود | |
| ز راز انجم و گردون خبر داشت | در احکام فلک نیکو نظر داشت | |
| ز هفت اختر چنین آورد بیرون | که در چندین قران از دور گردون | |
| بدین پیکر پدید آید نشانی | در اقلیم عرب صاحب قرانی | |
| سخن گوی و دلیر و خوب کردار | امین و راست عهد و راست گفتار | |
| به معجز گوش مالد اختران را | بدین خاتم بود پیغمبران را | |
| ز ملتها برآرد پادشائی | به شرع او رسد ملت خدائی | |
| کسی را پادشاهی خویش باشد | که حکم شرع او در پیش باشد | |
| بدو باید که دانا بگرود زود | که جنگ او زیان شد صلح او سود | |
| چو شاهنشه در آن صورت نظر کرد | سیاست در دل و جانش اثر کرد | |
| به عینه گفت کاین شکل جهان‌تاب | سواری بود کان شب دید در خواب |