| چنین گفت آن سخن پرداز شبخیز | کزان آمد خلل در کار پرویز | |
| که از شبها شبی روشن چو مهتاب | جمال مصطفی را دید در خواب | |
| خرامان گشته بر تازی سمندی | مسلسل کرده گیسو چون کمندی | |
| به چربی گفت با او کای جوانمرد | ره اسلام گیر از کفر برگرد | |
| جوابش داد تا بی‌سر نگردم | ازین آیین که دارم برنگردم | |
| سوار تند از آنجا شد روانه | به تندی زد بر او یک تازیانه | |
| ز خواب خوش چو خسرو اندر آمد | چو آتش دودی از مغزش بر آمد | |
| سه ماه از ترسناکی بود بیمار | نخفتی هیچ شب ز اندوه و تیمار | |
| یکی روز از خمار تلخ شد تیز | به خلوت گفت شیرین را که برخیز | |
| بیا تا در جواهر خانه و گنج | ببینیم آنچه از خاطر برد رنج | |
| ز عطر و جوهر و ابریشمینه | بسنجیم آنچه باشد از خزینه | |
| وزان بیمایگان را مایه بخشیم | روان را زین روش پیرایه بخشیم | |
| سوی گنجینه رفتند آن دو همرای | ندیدند از جواهر بر زمین جای | |
| خریطه بر خریطه بسته زنجیر | ز خسرو تا به کیخسرو همی گیر | |
| چهل خانه که او را گنج دان بود | یکی زان آشکارا ده نهان بود | |
| به هر گنجینه‌ای یک یک رسیدند | متاعی را که ظاهر بود دیدند | |
| دیگرها را بنسخت راز جستند | ز گنجوران کلیدش باز جستند | |
| کلید و نسخه پیش آورد گنجور | زمین از بار گوهر گشت رنجور | |
| چو شه گنجی که پنهان بود دیدش | همان با قفل هر گنجی کلیدش | |
| کلیدی در میان دید از زر ناب | چو شمعی روشن از بس رونق و تاب |