| گمان افتاد هر کس را که شیرین | ز بهر مرگ خسرو نیست غمگین | |
| همان شیرویه را نیز این گمان بود | که شیرین را بر او دل مهربان بود | |
| همه ره پای کوبان میشد آن ماه | بدینسان تا به گنبد خانه شاه | |
| پس او در غلامان و کنیزان | ز نرگس بر سمن سیماب ریزان | |
| چو مهد شاه در گنبد نهادند | بزرگان روی در روی ایستادند | |
| میان دربست شیرین پیش موبد | به فراشی درون آمد به گنبد | |
| در گنبد به روی خلق در بست | سوی مهد ملک شد دشنه در دست | |
| جگرگاه ملک را مهر برداشت | ببوسید آن دهن کاو بر جگر داشت | |
| بدان آیین که دید آن زخم را ریش | همانجا دشنه‌ای زد بر تن خویش | |
| به خون گرم شست آن خوابگه را | جراحت تازه کرد اندام شه را | |
| پس آورد آنگهی شه را در آغوش | لبش بر لب نهاد و دوش بر دوش | |
| به نیروی بلند آواز برداشت | چنان کان قوم از آوازش خبر داشت | |
| که جان با جان و تن و با تن به پیوست | تن از دوری و جان از داوری رست | |
| به بزم خسرو آن شمع جهانتاب | مبارک باد شیرین را شکر خواب | |
| به آمرزش رساد آن آشنائی | که چون اینجا رسد گوید دعائی | |
| کالهی تازه دار این خاکدان را | بیامرز این دو یار مهربان را | |
| زهی شیرین و شیرین مردن او | زهی جان دادن و جان بردن او | |
| چنین واجب کند در عشق مردن | به جانان جان چنین باید سپردن | |
| نه هر کو زن بود نامرد باشد | زن آن مرد است کو بی‌درد باشد | |
| بسا رعنا زنا کو شیر مرد است | بسا دیبا که شیرش در نورد است |