| شبی تاریک نور از ماه برده | فلک را غول وار از راه برده | |
| زمانه با هزاران دست بی‌زور | فلک با صد هزاران دیده شبکور | |
| شهنشه پای را با بند زرین | نهاده بر دو سیمین ساق شیرین | |
| بت زنجر موی از سیمگون دست | به زنجیر زرش بر مهره می‌بست | |
| ز شفقت ساقهای بند سایش | همی مالید و می‌بوسید پایش | |
| حکایت‌های مهرانگیز می‌گفت | که بر بانگ حکایت خوش توان خفت | |
| به هر لفظی دهن پر نوش می‌داشت | بر آواز شهنشه گوش می‌داشت | |
| چو خسرو خفت و کمتر شد جوابش | به شیریت در سرایت کرد خوابش | |
| دو یار نازنین در خواب رفته | فلک بیدار و از چشم آب رفته | |
| جهان می‌گفت کامد فتنه سرمست | سیاهی بر لبش مسمار می‌بست | |
| فرود آمد ز روزن دیو چهری | نبوده در سرشتش هیچ مهری | |
| چو قصاب از غضب خونی نشانی | چو نفاط از بروت آتش‌فشانی | |
| چو دزد خانه بر کالا همی جست | سریر شاه را بالا همی جست | |
| به بالین شه آمد تیغ در مشت | جگرگاهش درید و شمع را کشت | |
| چنان زد بر جگرگاهش سر تیغ | که خون برجست ازو چون آتش از میغ | |
| چو از ماهی جدا کرد آفتابی | برون زد سر ز روزن چون عقابی | |
| ملک در خواب خوش پهلو دریده | گشاده چشم و خود را کشته دیده | |
| ز خونش خوابگه طوفان گرفته | دلش از تشنگی از جان گرفته | |
| به دل گفتا که شیرین را ز خوشخواب | کنم بیدار و خواهم شربتی آب | |
| دگر ره گفت با خطر نهفته | که هست این مهربان شبها نخفته |