| چو خسرو تخته حکمت در آموخت | به آزادی جهان را تخته بر دوخت | |
| ز مریم بود یک فرزند خامش | چو شیران ابخر و شیرویه نامش | |
| شنیدم من که آن فرزند قتال | در آن طفلی که بودش قرب نه سال | |
| چو شیرین را عروسی بود می‌گفت | که شیرین کاشگی بودی مرا جفت | |
| ز مهرش باز گویم یا ز کینش | ز دانش یا ز دولت یا ز دینش | |
| سرای شاه ازو پر دود می‌بود | بدو پیوسته ناخشنود می‌بود | |
| بزرگ امید را گفت ای خردمند | دلم بگرفت از این وارونه فرزند | |
| از این نافرخ اختر می‌هراسم | فساد طالعش را می‌شناسم | |
| ز بد فعلی که دارد در سر خویش | چو گرگ ایمن نشد بر مادر خویش | |
| ازین ناخوش نیاید خصلتی خوش | که خاکستر بود فرزند آتش | |
| نگوید آنچه کس را دلکش آید | همه آن گوید او کو را خوش آید | |
| نه با فرش همی بینم نه با سنگ | ز فر و سنگ بگریزد به فرسنگ | |
| چو دود از آتش من گشت خیزان | ز من زاده ولی از من گریزان | |
| سرم تاج از سرافرازان ربودست | خلف بس ناخلف دارم چه سوداست | |
| نه بر شیرین نه بر من مهربانست | نه با همشیرگان شیرین زبانست | |
| به چشمی بیند این دیو آن پری را | که خر در پیشه‌ها پالانگری را | |
| ز من بگذر که من خود گرزه مارم | بلی مارم که چون او مهره دارم | |
| نه هر زن زن بود هر زاده فرزند | نه هر گل میوه آرد هر نیی قند | |
| بسا زاده که کشت آن را کزو زاد | بس آهن کو کند بر سنگ بیداد | |
| بسا بیگانه کز صاحب وفائی | ز خویشان بیش دارد آشنائی |