| حکایت بر گرفته شاه و شاپور | جهان دیدند یکسر نور در نور | |
| پری پیکر برون آمد ز خرگاه | چنان کز زیر ابر آید برون ماه | |
| چو عیاران سرمست از سر مهر | به پای شه در افتاد آن پری چهر | |
| چو شه معشوق را مولای خود دید | سر مه را به زیر پای خود دید | |
| ز شادی ساختنش بر فرق خود جای | که شه را تاج بر سر به که در پای | |
| در آن خدمت که یارش ساز می‌کرد | مکافاتش یکی ده باز می‌کرد | |
| چو کار از پای بوسی برتر آمد | تقاضای دهن بوسی بر آمد | |
| از آن آتش که بر خاطر گذر کرد | ترش روئی به شیرین در اثر کرد | |
| ملک حیران شده کان روی گلرنگ | چرا شد شاد و چون شد باز دلتنگ | |
| نهان در گوش خسرو گفت شاپور | که گر مه شد گرفته هست معذور | |
| برای آنکه خود را تا به امروز | بنام نیک پرورد آن دل‌افروز | |
| کنون ترسد که مطلق دستی شاه | نهد خال خجالت بر رخ ماه | |
| چو شه دانست کان تخم برومند | بدو سر در نیارد جز به پیوند | |
| بسی سوگند خورد و عهدها بست | که بی کاوین نیارد سوی او دست | |
| بزرگان جهان را جمع سازد | به کاوین کردنش گردن فرازد | |
| ولی باید که می در جام ریزد | که از دست این زمان آن برنخیزد | |
| یک امشب شادمان با هم نشینیم | به روی یکدیگر عالم به بینیم | |
| چو عهد شاه را بشنید شیرین | به خنده برگشاد از ماه پروین | |
| لبش با در به غواصی در آمد | سر زلفش به رقاصی بر آمد | |
| خروش زیور زر تاب داده | دماغ مطربان را خواب داده |