| تو گر سازی وگرنه من برانم | که سوزم در غمت تا می‌توانم | |
| مرا گر نیست دیدار تو روزی | تو باقی باش در عالم فروزی | |
| اگر من جان دهم در مهربانی | ترا باید که باشد زندگانی | |
| اگر من برنخوردم از نکوئی | تو برخوردار باش از خوبروئی | |
| تو دایم مان که صحبت جاودان نیست | من ارمانم وگرنه باک از آن نیست | |
| ز تو بی‌روزیم خوانند و گویم | مرا آن به که من بهروز اویم | |
| مرا گر روز و روزی رفت بر باد | ترا هر روز روز از روز به باد | |
| چو بر زد باربد بر خشک رودی | بدین‌تری که بر گفتم سرودی | |
| دل شیرین بدان گرمی برافروخت | که چون روغن چراغ عقل را سوخت | |
| چنان فریاد کرد آن سرو آزاد | کزان فریاد شاه آمد به فریاد | |
| شهنشه چون شنید آواز شیرین | رسیلی کرد و شد دمساز شیرین | |
| در آن پرده که شیرین ساختی ساز | هم آهنگیش کردی شه به آواز | |
| چو شخصی کو بکوهی راز گوید | بدو کوه آن سخن را باز گوید | |
| ازین سو مه ترانه بر کشیده | وزان سو شاه پیراهن دریده | |
| چو از سوز دو عاشق آه برخاست | صداع مطربان از راه برخاست | |
| ملک فرمود تا شاپور حالی | ز جز خسرو سرا را کرد خالی | |
| بر آن آواز خرگاهی پر از جوش | سوی خرگاه شد بی‌صبر و بیهوش | |
| در آمد در زمان شاپور هشیار | گرفتش دست و گفتا جانگه‌دار | |
| اگر چه کار خسرو می‌شد از دست | چو خود را دستگیری دید بنشست | |
| پس آنگه گفت کین آواز دلسوز | چه آواز است رازش در من آموز |