| نکیسا در ترنم جادوی ساخت | پس آنگه این غزل در راهوی ساخت | |
| بساز ای یار با یاران دلسوز | که دی رفت و نخواهد ماند امروز | |
| گره بگشای با ما بستگی چند | شتاب عمر بین آهستگی چند | |
| ز یاری حکم کن تا شهریاری | ندارد هیچ بنیاد استواری | |
| به روزی چند با این سست رختی | بدین سختی چه باید کرد سختی | |
| به عمری کو بود پنجاه یا شصت | چه باید صد گره بر جان خود بست | |
| بسا تا به که ماند از طیرگی سرد | بسا سکبا که سگبان پخت و سگ خورد | |
| خوش آن باشد که امشب باده نوشیم | امان باشد؟ که فردا باز کوشیم | |
| چو بر فردا نماند امیدواری | بباید کردن امشب سازگاری | |
| جهان بسیار شب بازی نمودست | جهان نادیده‌ای جانا چه سودست | |
| بهاری داری ازوی بر خور امروز | که هر فصلی نخواهد بود نوروز | |
| گلی کو را نبوید آدمی زاد | چو هنگام خزان آید برد باد | |
| گل آن بهتر کزو گلاب خیزد | گلابی گر گذارد گل بریزد | |
| در آن حضرت که نام زر سفالست | چو من مس در حساب آید محالست | |
| لب دریا و آنگه قطره آب | رخ خورشید و آنگه کرم شبتاب | |
| چو بازار تو هست از نیکوی تیز | کسادی را چو من رونق برانگیز | |
| بخر کالای کاسد تا توانی | به کار آید یکی روزت چه دانی؟ | |
| درستی گرچه دارد کار و باری | شکسته بسته نیز آید به کاری | |
| اگر چه زر به مهر افزون عیارست | قراضه ریزها هم در شمارست | |
| نهادستی ز عشقم حلقه در گوش | بدین عیبم خریدی باز مفروش |