| زبان گر برزد از آتش زبانه | نهادم با دو لعلش در میانه | |
| و گر زلفم سر از فرمان بری تافت | هم از سر تافتن تادیب آن یافت | |
| و گر چشمم ز ترکی تنگیی کرد | به عذر آمد چو هندوی جوانمرد | |
| خم ابروم اگر زه بر کمان بست | بزن تیرش ترا نیز آن کمان هست | |
| و گر غمزه‌ام به مستی تیری انداخت | به هشیاری ز خاکت توتیا ساخت | |
| گر از تو جعد خویش آشفته دیدم | به زنجیرش نگر چون در کشیدم | |
| چو مشعل سر در آوردم بدین در | نهادم جان خود چون شمع بر سر | |
| اگر خطت کمربندد به خونم | نیابی نقطه‌وار از خط برونم | |
| و گر گیرد وصالت کار من سست | به آب دیده گیرم دامنش چست | |
| عقیقت گر خورد خونم ازین بیش | به مروارید دندانش کنم ریش | |
| من آن باغم که میوش کس نچیدست | درش پیدا کلیدش ناپدیدست | |
| کسی گر جز تو بر نارم کشد دست | به عشوه زاب انگورش کنم مست | |
| جز آن لب کز شکر دارد دهانی | ز بادامم نیابد کس نشانی | |
| اگر چون فندقم بر سر زنی سنگ | ز عنابم نیابد جز تو کس رنگ | |
| بر آنکس چون دهان پسته خندم | که جز تو پسته بگشاید ز قندم | |
| کسی کو با ترنجم کار دارد | ترنج آسا قدم بر خار دارد | |
| رطب چینی که با نخلم ستیزد | ز من جز خار هیچش برنخیزد | |
| دهانی کو طمع دارد به سیبم | به موم سرخ چون طفلش فریبم | |
| اگر زیر آفتاب آید ز بر ماه | بدین میوه نیابد جز تو کس راه |