| چو رود باربد این پرده پرداخت | نکیسا زود چنگ خویش بنواخت | |
| در آن پرده که خوانندش حصاری | چنین بکری بر آورد از عماری | |
| دلم خاک تو گشت ای سرو چالاک | برافکن سایه چون سرو بر خاک | |
| از این مشگین رسن گردن چه تابی | رسن درگردنی چون من نیابی | |
| اگر گردن کشی کردم چو میران | رسن در گردن آیم چون اسیران | |
| نگنجد آسمان در خانه من | دو عالم در یکی ویرانه من | |
| نتابد پای پیلان خانه مور | نباشد پشه با سیمرغ هم زور | |
| سپهری کی فرود آید به چاهی | کجا گنجد بهشتی در گیاهی | |
| سری کو نزل دربان را نشاید | نثار تخت سلطان را نشاید | |
| به جان آوردن دوشینه منگر | به جان بین کاوریدم دیده بر سر | |
| در آن حضرت که خواهش را قدم نیست | شفیعی بایدم وان جز کرم نیست | |
| به عذر کردن چندین گناهم | اگر عذری به دست آرم بخواهم | |
| زنم چندان زمین را بوس در بوس | که بخشایش برآرد کوس در کوس | |
| به چهره خاک را چندان خراشم | کزان خاک آبروئی بر تراشم | |
| بساطت را به رخ چندان کنم نرم | که اقبالم دهد منشور آزرم | |
| چنین خواندم ز طالع نامه شاه | که صاحب طالع پیکان بود ماه | |
| من آن پیکم که طالع ماه دارم | چو پیکان پای از آن در راه دارم | |
| ز جوش این دل جوشیده با تو | پیامی داشتم پوشیده با تو | |
| بریدم تا پیامت را گذارم | هم از گنج تو وامت را گذارم | |
| دهانم گر ز خردی کرد یک ناز | به خرده در میان آوردمش باز |