| به طاق آن دو ابروی خمیده | مثالی زان دو طغرا بر کشیده | |
| بدان مژگان که چون بر هم زند نیش | کند زخمش دل هاروت را ریش | |
| به چشمش کز عتابم کرد رنجور | به چشمک کردنش کز در مشو دور | |
| بدان عارض کز او چشم آب گیرد | ز تری نکته بر مهتاب گیرد | |
| بدان گیسو که قلعه‌اش را کمند است | چو سرو قامتش بالا بلند است | |
| به مارافسائی آن طره و دوش | به چنبر بازی آن حلقه و گوش | |
| بدان نرگس که از نرگس گرو برد | بدان سنبل که سنبل پیش او مرد | |
| بدان سی و دو دانه لولو تر | که دارد قفلی از یاقوت بر در | |
| به سحر آن دو بادام کمربند | به لطف آن دو عناب شکر خند | |
| به چاه آن زنخ بر چشمه ماه | که دل را آب از آن چشمه است و آن چاه | |
| به طوق غبغبش گوئی که آبی | معلق گشته است از آفتابی | |
| بدان سیمین دو نار نرگس افروز | که گردی بستد از نارنج نوروز | |
| به فندق‌های سیمینش ده انگشت | که قاقم را ز رشک خویشتن کشت | |
| بدان ساعد که از بس رونق و آب | چو سیمین تخته شد بر تخت سیماب | |
| بدان نازک میان شوشه اندام | ولیکن شوشه‌ای از نقره خام | |
| به سیمین ساق او گفتن نیارم | که گر گویم به شب خفتن نیارم | |
| به خاکپای او کز دیده بیش است | به دو سوگند من بر جای خویش است | |
| که گر دستم دهد کارم به دستش | میان جان کنم جای نشستش | |
| ز دستم نگذرد تا زنده باشم | جهان را شاه و او را بنده باشم |