| نکیسا چون زد این طیاره بر چنگ | ستای باربد برداشت آهنگ | |
| به آواز حزین چون عذرخواهان | روان کرد این غزل را در سپاهان | |
| سحرگاهان که از می مست گشتم | به مستی بر در باغی گذشتم | |
| بهاری مشگبو دیدم در آن باغ | به چنگ زاغ و در خون چنگ آن زاغ | |
| گل صد برگ با هر برگ خاری | به زندان کرده گنجی در حصاری | |
| حصاری لعبتی در بسته بر من | حصاری قفل او نشکسته دشمن | |
| بهشتی پیکری از جان سرشتش | ز هر میوه درختی در بهشتش | |
| ز چندان میوه‌های تازه و تر | ندیدم جز خماری خشک در سر | |
| پری روئی که در دل خانه کرده | دلم را چون پیری دیوانه کرده | |
| به بیداری دماغم هست رنجور | کز اندیشه‌ام نمی‌گردد پری دور | |
| و گر خسبم به مغزم بر دهد تاب | پری وارم کند دیوانه در خواب | |
| پری را هم دل دیوانه جوید | در آبادی نه در ویرانه جوید | |
| همانا کان پری روی فسون سنج | در آن ویرانه زان پیچید چون گنج | |
| گر آن گنج آید از ویرانه بیرون | به تاجش بر نهم چون در مکنون | |
| بخواب نرگس جادوش سوگند | که غمزه‌اش کرد جادو را زبان بند | |
| به دود افکندن آن زلف سرکش | که چون دودافکنان در من زد آتش | |
| به بانگ زیورش کز شور خلخال | در آرد مرده صد ساله را حال | |
| به مروارید دیباهای مهدش | به مروارید شیرین کار شهدش | |
| به عنبر سودنش بر گوشه تاج | به عقد آمودنش بر تخته عاج | |
| به نازش کز جبایت بی‌نیاز است | به عذرش کان بسی خوشتر ز ناز است |