| به افسونها در آن تابنده مهتاب | ملک را برده بود آن لحظه در خواب | |
| برون آمد سوی شیرین خرامان | نکرد آگه کسی را از غلامان | |
| بدو گفت ای پری پیکر چه مردی | پری گر نیستی اینجا چه گردی | |
| که شیر اینجا رسد بی‌زور گردد | و گر مار آید اینجا مور گردد | |
| چو گلرخ دید در شاپور بشناخت | سبک خود را ز گلگون اندر انداخت | |
| عجب در ماند شاپور از سپاسش | فراتر شد که گردد روشناسش | |
| نظر چون بر جمال نازنین زد | کله بر آسمان سر بر زمین زد | |
| بپرسیدش که چون افتاد رایت | که ما را توتیا شد خاک پایت | |
| پری پیکر نوازشها نمودش | به لفظ مادگان لختی ستودش | |
| گرفتش دست و یکسو برد از آن پیش | حکایت کرد با او قصه خویش | |
| از آن شوخی و نادانی نمودن | خجل گشتن پشیمانی فزودن | |
| وزان افسانه‌های خام گفتن | سخن چون مرغ بی‌هنگام گفتن | |
| نمود آنگه که چون شه بارگی راند | دلم در بند غم یکبارگی ماند | |
| چنان در کار خود بیچاره گشتم | که منزلها ز عقل آواره گشتم | |
| وزان بیچارگی کردم دلیری | کند وقت ضرورت گور شیری | |
| تو دولت بین که تقدیر خداوند | مرا در دست بدخواهی نیفکند | |
| چو این برخواسته برخواست آمد | به حکم راست آمد راست آمد | |
| کنون خود را ز تو بی‌بیم کردم | به آمد را به تو تسلیم کردم | |
| دو حاجت دارم و در بند آنم | برآور زانکه حاجتمند آنم | |
| یکی شه چون طرب را گوش گبرد | جهان آواز نوشانوش گیرد |