| همان صاحب سخن پیر کهن سال | چنین آگاه کرد از صورت حال | |
| که چون بی‌شاه شد شیرین دلتنگ | به دل بر می‌زد از سنگین دلی سنگ | |
| ز مژگان خون بی‌اندازه می‌ریخت | به هر نوحه سرشگی تازه می‌ریخت | |
| چو مرغی نیم کشت افتادن و خیزان | ز نرگس بر سمن سیماب ریزان | |
| مژه بر نرگسان مست می‌زد | ز دست دل به سر بر دست می‌زد | |
| هوا را تشنه کرد از آه بریان | زمین را آب داد از چشم گریان | |
| نه دست آنکه غم را پای دارد | نه جای آنکه دل بر جای دارد | |
| چو از بی‌طاقتی شوریده دل شد | از آن گستاخ روئیها خجل شد | |
| به گلگون بر کشید آن تنگدل تنگ | فرس گلگون و آب دیده گلرنگ | |
| برون آمد بر آن رخش خجسته | چو آبی بر سر آتش نشسته | |
| رهی باریک چون پرگار ابروش | شبی تاریک چون ظلمات گیسوش | |
| تکاور بر ره باریک می‌راند | خدا را در شب تاریک می‌خواند | |
| جهان پیمایش از گیتی نوردی | گرو برده ز چرخ لاجوردی | |
| به آیین غلامان راه برداشت | پی شبدیز شاهنشاه برداشت | |
| بهر گامی که گلگونش گذر کرد | به گلگون آب دیده خاک تر کرد | |
| همی شد تا به لشکرگاه خسرو | جنیبت راند تا خرگاه خسرو | |
| زبان پاسبانان دید بسته | حمایل‌های سرهنگان گسسته | |
| همه افیون خور مهتاب گشته | ز پای افتاده مست خواب گشته | |
| به هم بر شد در آن نظاره کردن | نمی‌دانست خود را چاره کردن | |
| ز درگاه ملک می‌دید شاپور | که می‌راند سواری پر تک از دور |