| نه از دل در جهان نظاره می‌کرد | بجای جامه دل را پاره می‌کرد | |
| به آسایش نمودن سر نمی‌داشت | سر از زانوی حسرت برنمی‌داشت | |
| ندیم و حاجب و جاندار و دستور | همه رفتند و خسرو ماند و شاپور | |
| به صنعت هر دم آن استاد نقاش | بر او نقش طرب بستی که خوش باش | |
| زدی بر آتش سوزان او آب | به رویش در بخندیدی چو مهتاب | |
| دلش دادی که شیرین مهربانست | بدین تلخی مبین کش در زبانست | |
| اگر شیرین سر پیکار دارد | رطب دانی که سر با خار دارد | |
| مکن سودا که شیرین خشم ریزد | ز شیرینی بجز صفرا چه خیزد | |
| مرنج از گرمی شیرین رنجور | که شیرینی به گرمی هست مشهور | |
| ملک چون جای خالی دید از اغیار | شکایت کرد با شاپور بسیار | |
| که دیدی تا چه رفت امروز با من | چه کرد آن شوخ عالم سوز با من | |
| چه بی‌شرمی نمود آن ناخدا ترس | چو زن گفتی کجا شرم و کجا ترس | |
| کله چون نارون پیشش نهادم | به استغفار چون سرو ایستادم | |
| تبر بر نارون گستاخ میزد | به دهره سرو بن را شاخ میزد | |
| نه زان سرما نوازش گرم گشتش | نه دل زان سخت روئی نرم گشتش | |
| زبانش سر بسر تیر و تبر بود | یکایک عذرش از جرمش بتر بود | |
| بلی تیزی نماید یار با یار | نه تا این حد که باشد خار با خار | |
| ز تیزی نیز من دارم نشانی | مرا در کالبد هم هست جانی | |
| اگر هاروت بابل شد جمالش | و گر سر بابل هندوست خالش | |
| ز بس سردی که چون یخ شد سرشتم | فسون هر دو را بر یخ نوشتم |