| شباهنگام کاهوی ختن گرد | ز ناف مشک خود خود را رسن کرد | |
| هزار آهو بره لبها پر از شیر | بر این سبزه شدند آرامگه گیر | |
| ملک چون آهوی نافه دریده | عتاب یار آهو چشم دیده | |
| ز هر سو قطره‌های برف و باران | شده بارنده چون ابر بهاران | |
| ز هیبت کوه چون گل می‌گدازید | ز برف ارزیز بر دل می‌گدازید | |
| به زیر خسرو از برف درم ریز | نقاب نقره بسته خنگ شبدیز | |
| زبانش موی شد وز هیچ روئی | به مشگین موی در نگرفت موئی | |
| بسی نالید تا رحمت کند یار | به صد فرصت نشد یک نکته بر کار | |
| نفیرش گرچه هر دم تیزتر بود | جوابش هر زمان خونریزتر بود | |
| چو پاسی از شب دیجور بگذشت | از آن در شاه دل رنجور بگذشت | |
| فرس می‌راند چون بیمار خیزان | ز دیده بر فرس خوناب ریزان | |
| سر از پس مانده میشد با دل ریش | رهی بی‌خویشتن بگرفته در پیش | |
| نه پای آنکه راند اسب را تیز | نه دست آن که برد پای شبدیز | |
| سرشک و آه راه ره توشه بسته | ز مروارید بر گل خوشه بسته | |
| درین حسرت که آوخ گر درین راه | پدیدار آمدی یا کوه یا چاه | |
| مگر بودی درنگم را بهانه | بماندی رختم این جا جاوادانه | |
| گهی می‌زد ز تندی دست بر دست | گهی دستارچه بر دیده می‌بست | |
| چو آمد سوی لشکرگاه نومید | دلش می‌سوخت از گرمی چو خورشید | |
| درید ابر سیاه از سبز گلشن | بر آمد ماهتابی سخت روشن | |
| شهنشه نوبتی بر چرخ پیوست | کنار نوبتی را شقه بر بست |