| مبادا تنگدل را تنگ دستی | که با دیوانگی صعب است مستی | |
| چو مستی دارم و دیوانگی هست | حریفی ناید از دیوانه مست | |
| قلم در کش به حرف دست سایم | که دست حرف گیران را نشایم | |
| همان انگار کامد تند بادی | ز باغت برد برگی بامدادی | |
| مرا سیلاب محنت در بدر کرد | تو رخت خویشتن برگیر و برگرد | |
| من اینک مانده‌ام در آتش تیز | تو در من بین و عبرت گیر و بگریز | |
| هوا کافور بیزی می نماید | هوای ما اگر سرد است شاید | |
| چو ابر از شور بختی شد نمک بار | دل از شیرین شورانگیز بردار | |
| هوا داری مکن شب را چو خفاش | چو باز جره خور روز روباش | |
| شد آن افسانه‌ها کز من شنیدی | گذشت آن مهربانیها که دیدی | |
| شعیری زان شعار نو نماند است | و گر تازی ندانی جو نماند است | |
| نه آن ترکم که من تازی ندانم | شکن کاری و طنازی ندانم | |
| فلک را طنزگه کوی من آمد | شکن خود کار گیسوی من آمد | |
| دلت گر مرغ باشد پر نگیرد | دمت گر صبح باشد در نگیرد | |
| اگر صد خواب یوسف داری از بر | همانی و همان عیسی و بس خر | |
| گر آنگه می‌زدی یک حربه چون میغ | چو صبح اکنون دو دستی میزنی تیغ | |
| بدی دیلم کیائی برگزیدی | تبر بفروختی زوبین خریدی | |
| برو کز هیچ روئی در نگنجی | اگر موئی که موئی در نگنجی | |
| به زور و زرق کسب اندوزی خویش | نشاید خورد بیش از روزی خویش | |
| گره بر سینه زن بی رنج مخروش | ادب کن عشوه را یعنی که خاموش |