| اجازت داد شیرین باز لب را | که در گفت آورد شیرین رطب را | |
| عقیق از تارک لل برانگیخت | گهر می‌بست و مروارید می‌ریخت | |
| نخستین گفت کای شاه جوانبخت | به تو آراسته هم تاج و هم تخت | |
| به نیروی تو بر بدخواه پیوست | علم را پای باد و تیغ را دست | |
| به بالای تو دولت را قبا چست | به بازوی تو گردون را کمان سست | |
| ز یارت بخت باد از بخت یاری | که پشتیوان پشت روزگاری | |
| پس آنگه تند شد چون کوه آتش | به خسرو گفت کی سالار سرکش | |
| تو شاهی رو که شه را عشقبازی | تکلف کردنی باشد مجازی | |
| نباشد عاشقی جز کار آنکس | که معشوقیش باشد در جهان بس | |
| مزن طعنه مرا در عشق فرهاد | به نیکی کن غریبی مرده را یاد | |
| مرا فرهاد با آن مهربانی | برادر خوانده‌ای بود آن جهانی | |
| نه یکساعت به من در تیز دیده | نه از شیرین جز آوازی شنیده | |
| بدان تلخی که شیرین کرد روزش | چو عود تلخ شیرین بود سوزش | |
| از او دیدم هزار آزرم دلسوز | که نشنیدم پیامی از تو یکروز | |
| مرا خاری که گل باشد بر آن خار | به از سروی که هرگز ناورد بار | |
| ز آهن زیر سر کردن ستونم | به از زرین کمر بستن به خونم | |
| مسی کز وی مرا دستینه سازند | به از سیمی که در دستم گدازند | |
| چراغی کو شبم را برفروزد | به از شمعی که رختم را بسوزد | |
| بود عاشق چو دریا سنگ در بر | منم چون کوه دایم سنگ بر سر | |
| به زندان مانده چون آهن درین سنگ | دل از شادی و دست از دوستان تنگ |