| چو خسرو دید کان معشوق طناز | ز سر بیرون نخواهد کردن آن ناز | |
| فسونی چند با خواهش بر آمود | فسون بردن به بابل کی کند سود | |
| بلابه گفت کای مقصود جانم | چراغ دیده و شمع روانم | |
| سرم را بخت و بختم را جوانی | دلم را جان و جان را زندگانی | |
| چو گردون با دلم تا کی کنی حرب | به بستوی تهی میکن سرم چرب | |
| به عشوه عاشقی را شاد میکن | مبارک مرده‌ای آزاد میکن | |
| نبینی عیب خود در تند خوئی | بدینسان عیب من تا چند گوئی | |
| چو کوری کو نبیند کوری خویش | به صد گونه کشد عیب کسان پیش | |
| ز لعل این سنگها بیرون میفکن | به خاک افکندیم در خون میفکن | |
| هلاکم کردی از تیمار خواری | عفاک الله زهی تیمار داری | |
| شب آمد برف می‌ریزد چو سیماب | ز یخ مهری چو آتش روی برتاب | |
| مکن کامشب ز برفم تاب گیرد | بدا روزا که این برف آب گیرد | |
| یک امشب بر در خویشم بده بار | که تا خاک درت بوسم فلک‌وار | |
| به زانوی ادب پیشت نشینم | بدوزم دیده وانگه در تو بینم | |
| ره آنکس راست در کاشانه تو | که دوزد چشم خود در خانه تو | |
| مدان آن دوست را جز دشمن خویش | که یابی چشم او بر روزن خویش | |
| بر آنکس دوستی باشد حلالت | که خواهد بیشی اندر جاه و مالت | |
| رفیقی کو بود بر تو حسدناک | به خاکش ده که نرزد صحبتش خاک | |
| مکن جانا به خون حلق مرا تر | مدارم بیش ازین چون حلقه بر در | |
| عذابم میدهی وان ناصوابست | بهشت است این و در دوزخ عذابست |