| شدی بدخو ندانم کاین چه کین است | مگر کایین معشوقان چنین است | |
| مرا تا بیش رنجانی که خاموش | چو دریا بیشتر پیدا کنم جوش | |
| ترا تا پیش‌تر گویم که بشتاب | شوی پستر چو شاگرد رسن تاب | |
| مزن چندین جراحت بر دل تنگ | دلست این دل نه پولاد است و نه سنگ | |
| به کام دشمنم کردی نه نیکوست | که بد کاریست دشمن کامی ای دوست | |
| بده یک وعده چون گفتار من راست | مکن چندین کجی در کار من راست | |
| به رغم دشمنان بنواز ما را | نهان میسوز و میساز آشکارا | |
| به شور انگیختن چندین مکن زور | که شیرین تلخ گردد چون شود شور | |
| بکن چربی که شیرینیت یارست | که شیرینی به چربی سازگارست | |
| ترا در ابر می‌جستم چو مهتاب | کنونت یافتم چون ابر بی‌آب | |
| چراغی عالم افروزنده بودی | چو در دست آمدی سوزنده بودی | |
| گلی دیدم ز دورت سرخ و دلکش | چو نزدیک آمدی خود بودی آتش | |
| عتاب از حد گذشته جنگ باشد | زمین چون سخت گردد سنگ باشد | |
| نه هر تیغی بود با زخم هم پشت | نه یکسان روید از دستی ده انگشت | |
| توانم من کز اینجا باز گردم | به از تو با کسی دمساز گردم | |
| ولیکن حق خدمت می‌گزارم | نظر بر صحبت دیرینه دارم |