| بهشتی میوه‌ای داری رسیده | به جز باغ بهشتش کس ندیده | |
| بهشت قصر خود را باز کن در | درخت میوه را ضایع مکن بر | |
| رطب بر خوان رطبخواری نه بر خوان | سکندر تشنه لب بر آب حیوان | |
| درم بگشای و راه کینه دربند | کمر در خدمت دیرینه دربند | |
| و گر ممکن نباشد در گشادن | غریبی را یک امشب بار دادن | |
| برافکن برقع از محراب جمشید | که حاجتمند برقع نیست خورشید | |
| گر آشفته شدم هوشم تو بردی | ببر جوشم که سر جوشم تو بردی | |
| مفرح هم تو دانی کرد بر دست | که هم یاقوت و هم عنبر ترا هست | |
| لبی چون انگبین داری ز من دور؟ | زبان در من کشی چون نیش زنبور؟ | |
| مکن با این همه نرمی درشتی | که از قاقم نیاید خار پشتی | |
| چنان کن کز تو دلخوش باز گردم | به دیدار تو عشرت ساز گردم | |
| قدم گر چه غبارآلود دارم | به دیدار تو دل خشنود دارم | |
| و گر بر من نخواهد شد دلت راست | به دشواری توانی عذر آن خواست | |
| مکن بر فرق خسرو سنگ باری | چو فرهادش مکش در سنگ ساری | |
| کسی کاندازد او بر آسمان سنگ | به آزار سر خود دارد آهنگ | |
| شکست سرکنی خون بر تن افتد | قفای گردنان بر گردن افتد | |
| گذر بر مهر کن چون دلنوازان | به من بازی مکن چون مهره‌بازان | |
| نه هر عاشق که یابی مست باشد | نه هر کز دست شد زان دست باشد | |
| گهی با من به صلح و گه به جنگی | خدا توبه دهادت زین دو رنگی | |
| سپیدی کن حقیقت یا سیاهی | که نبود مار ماهی مار و ماهی |