| سخن را تلخ گفتن تلخ رائیست | که هر کس را درین غار اژدهائیست | |
| سخن با تو نگویم تا نسنجم | نسنجیده مگو تا من نرنجم | |
| قرار کارها دیر اوفتد دیر | که من آیینه بردارم تو شمشیر | |
| سخن در نیک و بد دارد بسی روی | میان نیک و بد باشد یکی موی | |
| درین محمل کسی خوشدل نشیند | که چشم زاغ پیش از پس ببیند | |
| سر و سنگست نام و ننگ زنهار | مزن بر آبگینه سنگ زنهار | |
| سخن تا چند گوئی از سر دست | همانا هم تو مستی هم سخن مست | |
| سخن کان از دماغ هوشمند است | گر از تحت‌الثری آید بلند است | |
| سخنگو چون سخن بیخود نگوید | اگر جز بد نگوید بد نگوید | |
| سخن باید که با معیار باشد | که پر گفتن خران را بار باشد | |
| یکی زین صد که می‌گوئی رهی را | نگوید مطربی لشگر گهی را | |
| اگر گردی به درد سر کشیدن | ز تو گفتن ز من یک یک شنیدن | |
| گرت باید به یک پوشیده پیغام | برآوردن توانی صد چنین کام | |
| عروسی را چو من کردی حصاری | پس از عالم عروسی چشم داری | |
| ببین در اشک مروارید پوشم | مکن بازی به مروارید گوشم | |
| به آه عنبرینم بین که چونست | که عقد عنبرینه‌ام پر ز خونست | |
| لب چون نار دانم بین چه خرد است | که نارم راز بستان دزد بر است | |
| مگر بر فندق دستم زنی سنگ | که عناب لبم دارد دلی تنگ | |
| مبارک رویم اما در عماری | مبارک بادم این پرهیزگاری | |
| مکن گستاخی از چشمم بپرهیز | که در هر غمزه دارد دشنه تیز |