| به خدمت شمسه خوبان خلخ | زمین را بوسه داد و داد پاسخ | |
| که دایم شهریارا کامران باش | به صاحب دولتی صاحبقران باش | |
| مبادا بی تو هفت اقلیم را نور | غبار چشم زخم از دولتت دور | |
| هزارت حاجت از شاهی رواباد | هزارت سال در شاهی بقاباد | |
| کسی کو باده بر یادت کند نوش | گر آنکس خود منم بادت در آغوش | |
| بس است این زهر شکر گون فشاندن | بر افسون خوانده‌ای افسانه خواندن | |
| سخن‌های فسون‌آمیز گفتن | حکایت‌های بادانگیز گفتن | |
| به نخجیر آمدن با چتر زرین | نهادن منتی بر قصر شیرین | |
| نباشد پادشاهی را گزندی | زدن بر مستمندی ریشخندی | |
| به صید اندر سگی توفیر کردن | به توفیر آهوئی نخجیر کردن | |
| چو من گنجی که مهرم خاک نشکست | به سردستی نیایم بر سر دست | |
| تو زین بازیچه‌ها بسیار دانی | وزین افسانها بسیار خوانی | |
| خلاف آن شد که با من در نگیرد | گل آرد بید لیکن برنگیرد | |
| تو آن رودی که پایانت ندانم | چو دریا راز پنهانت ندانم | |
| من آن خانیچه‌ام کابم عیانست | هر آنچم در دل آید بر زبانست | |
| کسی در دل چو دریا کینه دارد | که دندان چون صدف در سینه دارد | |
| حریفی چرب شد شیرین بر این بام؟ | کزین چربی و شیرینی شود رام؟ | |
| شکر گفتاریت را چون نیوشم | که من خود شهد و شکر می‌فروشم | |
| زبانی تیز می‌بینم دگر هیچ | جگرسوزی و جز سوز جگر هیچ | |
| سخن تا کی ز تاج و تخت گوئی | نگوئی سخته اما سخت گوئی |