| بس است این طاق ابرو ناگشادن | به طاقی با نطاقی وا نهادن | |
| درفرخار بر فغفور بستن | به جوی مولیان بر پل شکستن | |
| غم عالم چرا بر خود نهادی | رها کن غم که آمد وقت شادی | |
| به روز ابر غم خوردن صوابست | تو شادی کن که امروز آفتابست | |
| شبیخون بر شکسته چند سازی | گرفته با گرفته چند بازی | |
| نه دانش باشد آنکس را نه فرهنگ | که وقت آشتی پیش آورد جنگ | |
| خردمندی که در جنگی نهد پای | بماند آشتی را در میان جای | |
| در این جنگ آشتی رنگی برانگیز | زمانی تازه شو تا کی شوی تیز | |
| به روی دوستان مجلس برافروز | که تا روشن شود هم چشم و هم روز | |
| به بستان آمدم تا میوه چینم | منه خار و خسک در آستینم | |
| ز چشم و لب در این بستان پدرام | گهی شکر گشائی گاه بادام | |
| در این بستان مرا کو خیز و بستان | ترنج غبغب و نارنج پستان | |
| سنان خشم و تیر طعنه تا چند | نه جنگ است این در پیکار دربند | |
| تو ای آهو سرین نز بهر جنگی | رها کن برددان خوی پلنگی | |
| فرود آی از سر این کبر و این ناز | فرود آورده خود را مینداز | |
| در اندیش ار چه کبکت نازنین است | که شاهینی و شاهی در کمین است | |
| هم آخر در کنار پستم افتی | به دست آئی و هم در دستم افتی | |
| همان بازی کنم با زلف و خالت | که با من می‌کند هر شب خیالت | |
| چه کار افتاده کاین کار اوفتاده | بدین درمانده چون بخت ایستاده | |
| نه بوی شفقتی در سینه داری | نه حق صحبت دیرینه داری |