| ملک چون دید ناز آن نیازی | سپر بفکند از آن شمشیر بازی | |
| شکایت را به شیرینی نهان کرد | ز شیرینان شکایت چون توان کرد | |
| به شیرین گفت کای چشم و چراغم | همای گلشن و طاوس باغم | |
| سرم را تاج و تاجم را سریری | هم از پای افکنی هم دست‌گیری | |
| مرا دلبر تو و دلداری از تو | ز تو مستی و هم هشیاری از تو | |
| ندارم جز توئی کانجا کشم رخت | نه تاجی به ز تو کانجا زنم تخت | |
| گرفتم کز من آزاری گرفتی | پی خونم چرا باری گرفتی | |
| بدین دیری که آیی در کنارم | بدین زودی مکش لختی بدارم | |
| نکو گفت این سخن دهقان به نمرود | که کشتن دیر باید کاشتن زود | |
| چه خواهی عذر یا جان هر دو اینک | توانی عید و قربان هر دو اینک | |
| مکن نازی که بار آرد نیازت | نوازش کن که از حد رفت نازت | |
| به نومیدی دلم را بیش مشکن | نشاطم را چو زلف خویش مشکن | |
| غم از حد رفت و غمخوارم کسی نیست | توئی و در تو غمخواری بسی نیست | |
| غمی کان با دل نالان شود جفت | بهم سالان و هم حالان توان گفت | |
| نشاید گفت با فارغ دلان راز | مخالف در نسازد ساز با ساز | |
| فرو گیر از سربار این جرس را | به آسانی برآر این یک نفس را | |
| جهان را چون من و چون تو بسی بود | بود با ما مقیم اربا کسی بود | |
| ازین دروازه کو بالا و زیرست | نخواندستی که تا دیر است دیرست | |
| فریب دل بس است ای دل فریبم | نوازش کن که از حد شد شکیبم | |
| بساز ای دوست کارم راکه وقت است | ز سر بنشان خمارم را که وقت است |