| ز راه پاسخ آن ماه قصب پوش | ز شکر کرد شه را حلقه در گوش | |
| گشاد از درج گوهر قفل یاقوت | رطب را قند داد و قند را قوت | |
| مثالی داد مه را در سواری | براتی مشک و در پرده‌داری | |
| ستون سرو را رفتن در آموخت | چو غنچه تیز شد چون گل برافروخت | |
| به خدمت بوسه زد بر گوشه بام | که باشد خشت پخته عنبر خام | |
| چو نوبت داشت در خدمت نمودن | برون زد نوبتی در دل ربودن | |
| نخستین گفت کای دارای عالم | بر آورده علم بالای عالم | |
| ز چین تا روم در توقیع نامت | قدر خان بنده و قصر غلامت | |
| نه تنها خاک تو خاقان چین است | چنینت چند خاکی بر زمین است | |
| هران پالوده‌ای کو خود بود زرد | به چربی یا به شیرینی توان خورد | |
| من آن پالوده روغن گذارم | که جز نامی ز شیرینی ندارم | |
| بلی تا گشتم از عالم پدیدار | ترا بودم به جان و دل خریدار | |
| نه پی در جستجوی کس فشردم | نه جز روی تو کس را سجده بردم | |
| ندیدم در تو بوی مهربانی | بجز گردن کشی و دل گرانی | |
| حساب آرزوی خویش کردن | به روی دیگران در پیش کردن | |
| نه عشق این شهوتی باشد هوائی | کجا عشق و تو ای فارغ کجائی | |
| مرا پیلی سزد کو را کنم بند | تو شاهی بر تو نتوان بیدق افکند | |
| به مهمانی غزالی چون شود شیر | ز گنجکشی عقابی کی شود سیر | |
| تو گر سروی و من پیش تو خاشاک | نه آخر هر دو هستیم از یکی خاک | |
| سپند و عود بر مجمر یکی دان | بخور و دود و خاکستر یکی دان |