| ملک بار دگر گفت از دل افروز | به گفتن گفتن از ما می‌رود روز | |
| مکن با من حساب خوبروئی | که صد ره خوبتر زانی که گوئی | |
| فروغ چشمی ای دوری ز تو دور | چراغ صبحی ای نور علی نور | |
| به دریا مانی از گوهر فشانی | ولی آب تو آب زندگانی | |
| تو در آیینه دیدی صورت خویش | به چشم من دری صدبار ازان بیش | |
| ترا گر بر زبان گویم دلارام | دهانم پر شکر گردد بدین نام | |
| گرت خورشید خوانم نیز هستی | که مه را بر فلک رونق شکستی | |
| دل شکر دران تاریخ شد تنگ | که یاقوت تو بیرون آمد از سنگ | |
| سهی سرو آن زمان شد در چمن سست | که سیمین نار تو بر نارون رست | |
| رطب و استخوان آن شب شکستند | که خرمای لبت را نخل بستند | |
| ارم را سکه رویت کلید است | وصالت چون ارم زان ناپدید است | |
| قمر در نیکوی دل داده توست | شکر مولای مولا زاده توست | |
| گلت چون با شکر هم خواب گردد | طبرزد را دهان پر آب گردد | |
| به هر مجلس که شهدت خوان درارد | به صورتهای مومین جان در آرد | |
| صدف چون بر گشاید کامراکام | کند در وام از آن دندان در فام | |
| گر از یک موی خود نیمی فروشی | بخرم گر به اقلیمی فروشی | |
| بدین خوبی که رویت رشک ما هست | مبین در خود که خودبینی گناهست | |
| مبادا چشم کس بر خوبی خویش | که زخم چشم خوبی را کند ریش | |
| مریز آخر چو بر من پادشاهی | بدین سان خون من در بی گناهی | |
| اگر شاهی نشان گوهرت کو | و گر شیرینی آخر شکرت کو |