| مرا دیگر ز کشتن کی بود بیم | که جان کردم به شمشیر تو تسلیم | |
| ترازو بر زمین چون یابد آهنگ | حسابش خاک بهتر داند از سنگ | |
| گرم عقلی بود جائی نشینم | وگرنه بینم از خود آنچه بینم | |
| گر از من خود نیاید هیچ کاری | که بر شاید گرفت از وی شماری | |
| زنم چندان تظلم در زمانه | که هم تیری نشانم بر نشانه | |
| چرا باید که چون من سرو آزاد | بود در بند محنت مانده ناشاد | |
| هنوزم در دل از خوبی طربهاست | هنوزم در سر از شوخی شغب‌هاست | |
| هنوزم هندوان آتش پرستند | هنوزم چشم چون ترکان مستند | |
| هنوزم غنچه گل ناشکفته است | هنوزم در دریائی نسفته است | |
| هنوزم لب پر آب زندگانیست | هنوزم آب در جوی جوانیست | |
| رخم سر خیل خوبان طراز است | کمینه خیل تاشم کبر و ناز است | |
| ولی نعمت ریاحین را نسیمم | ولیعهد شکر در یتیمم | |
| چراغ از نور من پروانه گردد | مه نو بیندم دیوانه گردد | |
| عقیق از لعل من بر سر خورد سنگ | گل رویم ز روی گل برد رنگ | |
| ترنج غبغبم را گر کنی یاد | ز نخ بر خود زند نارنج بغداد | |
| چو سیب رخ نهم بر دست شاهان | سبد واپس برد سیب سپاهان | |
| به هر در کز لب و دندان ببخشم | دلی بستانم و صد جان ببخشم | |
| من آرم در پلنگان سرفرازی | غزالان از من آموزند بازی | |
| گوزن از حسرت این چشم چالاک | ز مژگان زهر پالاید نه تریاک | |
| گر آهو یک نظر سوی من آرد | خراج گردنم بر گردن آرد |