| دگر ره لعبت طاوس پیکر | گشاد ز درج لل تنگ شکر | |
| روان کرد از عقیق آن نقش زیبا | سخن‌هائی نگارین‌تر ز دیبا | |
| کزان افزون که دوران جهانست | شب و روز و زمین و آسمانست | |
| جهانداور جهاندار جهان باد | زمانه حکم کش او حکمران باد | |
| به فراشی کواکب در جنابش | به سرهنگی سعادت در رکابش | |
| مرا در دل ز خسرو صد غبار است | ز شاهی بگذر آن دیگر شمار است | |
| هنوزم ناز دولت مینمائی | هنوز از راه جباری در آئی | |
| هنوزت در سر از شاهی غرور است | دریغا کاین غرور از عشق دور است | |
| تو از عشق من و من بی نیازی | ترا شاهی رسد یا عشقبازی | |
| درین گرمی که باد سرد باید | دل آسانست با دل درد باید | |
| نیاز آرد کسی کو عشق باز است | که عشق از بی‌نیازان بی‌نیاز است | |
| نسازد عاشقی با سرفرازی | که بازی برنتابد عشق بازی | |
| من آن مرغم که بر گل‌ها پریدم | هوای گرم تابستان ندیدم | |
| چو گل بودم ملک بانوی سقلاب | کنون دژ بانوی شیشه‌ام چو جلاب | |
| چو سبزه لب به شیر برف شستم | چو گل بر چشمه‌های سرد رستم | |
| درین گور گلین و قصر سنگین | به امید تو کردم صبر چندین | |
| چو زر پالودم از گرمی کشیدن | فسردم چون یخ از سردی چشیدن | |
| نه دستی کین جرس بر هم توان زد | نه غمخواری که با او دم توان زد | |
| همه وقتی ترا پنداشتم یار | همه جائی ترا خواندم وفادار | |
| تو هرگز در دلم جائی نکردی | چو دلداران مدارائی نکردی |