| دگر باره جهاندار از سر مهر | به گلرخ گفت کای سرو سمن چهر | |
| طبر خون با سهی سروت قرین باد | طبرزد با طبر خون همنشین باد | |
| دهان جز من از جام لبت دور | سر جز من ز طوق غبغبت دور | |
| عتابت گرچه زهر ناب دارد | گذر بر چشمه نوشاب دارد | |
| نمی‌گویم که بر بالا چرائی | بلا منمای چون بالا نمائی | |
| سهی سرو ترا بالا بلند است | به بالاتر شدن نادلپسند است | |
| نثاری را که چشمم می‌فشاند | کدامین منجنیق آنجا رساند | |
| مرا بر قصر کش یک میل بالا | نثار اشک بین یک پیل بالا | |
| چو بر من گنج قارون میفشاندی | چو قارونم چرا در خاک ماندی | |
| دل اینجا در کجا خواهم گشادن | تن اینجا سر کجا خواهم نهادن | |
| ثچو حلقه گر بیابم بر درت بار | درت را حلقه می‌بوسم فلک‌وار | |
| شوم چون حلقه در طرق بر دوش | خطا گفتم که چون در حلقه در گوش | |
| مکن بر من جفا کز هیچ راهی | ندارم جز وفاداری گناهی | |
| و گر دارم گناه آن دل رحیم است | گناه آدمی رسم قدیم است | |
| همه تندی مکن لختی بیارام | رها کن توسنی چون من شدم رام | |
| شبانی پیشه کن بگذار گرگی | مکن با سر بزرگان سر بزرگی | |
| نشاید خوی بد را مایه کردن | بزرگان را چنین بی‌پایه کردن | |
| چو خاک انداختی بر آستانم | نه آنگاهیت خاک‌انداز خوانم؟ | |
| مگو کز راه من چون فتنه برخیز | چو برخیزم تو باشی فتنه‌انگیز | |
| مکن کاین ظلم را پرواز بینی | گر از من نی ز گیتی باز بینی |