| چو من شیرین سواری زینی ارزد | عروسی چون شکر کاوینی ارزد | |
| تو می‌خواهی مگر کز راه دستان | به نقلانم خوری چون نقل مستان | |
| به دست آری مرا چون غافلان مست | چو گل بوئی کنی اندازی از دست | |
| مکن پرده دری در مهد شاهان | ترا آن بس که کردی در سپاهان | |
| تو با شکر توانی کرد این شور | نه با شیرین که بر شکر کند زور | |
| شکر ریز ترا شکر تمام است | که شیرین شهد شد وین شهد خام است | |
| دو لختی بود در یک لخت بستند | ز طاووس دو پر یک پر شکستند | |
| دو دلبر داشتن از یکدلی نیست | دو دل بودن طریق عاقلی نیست | |
| سزاوار عطارد شد دو پیکر | تو خورشیدی تو را یک برج بهتر | |
| رها کن نام شیرین از لب خویش | که شیرینی دهانت را کند ریش | |
| تو از عشق من و من بی‌نیازی | به من بازی کنی در عشقبازی | |
| مزن شمشیر بر شیرین مظلوم | ترا آن بس که بردی نیزه در روم | |
| چو سلطان شو که با یک گوی سازد | نه چون هندو که باده گوی بازد | |
| زده گوئی بده سوئیست ناورد | ز یک گوئی به یک گوئی رسد مرد | |
| مرا از روی تو یک قبله در پیش | ترا قبله هزار از روی من بیش | |
| اگر زیبا رخی رفت از کنارت | ازو زیباتر اینک ده هزارت | |
| ترا مشگوی مشگین پر غزالان | میفکن سگ بر این آهوی نالان | |
| ز دور اندازی مشکوی شاهم | که در زندان این دیر است چاهم | |
| شوم در خانه غمناکی خویش | نگه دارم چو گوهر پاکی خویش | |
| گل سر شوی ازین معنی که پاکست | بسر برمی‌کنندش گرچه خاکست |