| جوابش داد سرو لاله رخسار | که دایم باد دولت بر جهاندار | |
| فلک بند کمر شمشیر بادت | تن پیل و شکوه شیر بادت | |
| سری کز طوق تو جوید جدائی | مباد از بند بیدادش رهائی | |
| به چشم نیک بینادت نکو خواه | مبادا چشم بد را سوی تو راه | |
| مزن طعنه که بر بالا زدی تخت | کنیزان ترا بالا بود رخت | |
| علم گشتم به تو در مهربانی | علم بالای سر بهتر تو دانی | |
| من آن گردم که از راه تو آید | اگر گرد تو بالا رفت شاید | |
| تو هستی از سر صاحب کلاهی | نشسته بر سریر پادشاهی | |
| من ار عشقت بر آورده فغانی | به بامی بر چو هندو پاسبانی | |
| جهانداران که ترکان عام دارند | به خدمت هندوئی بر بام دارند | |
| من آن ترک سیه چشمم بر این بام | که هندوی سپیدت شد مرا نام | |
| و گر بالای مه باشد نشستم | شهنشه را کمینه زیر دستم | |
| دگر گفتی که آنان کار جمندند | چنین بر روی مهمان در نبندند | |
| نه مهمانی توئی باز شکاری | طمع داری به کبک کوهساری | |
| و گر مهمانی اینک دادمت جای | من اینک چون کنیزان پیش بر پای | |
| به صاحب ردی و صاحب قبولی | نشاید کرد مهمان را فضولی | |
| حدیث آنکه در بستم روا بود | که سرمست آمدن پیشم خطا بود | |
| چو من خلوت نشین باشم تو مخمور | ز تهمت رای مردم کی بود دور | |
| ترا بایست پیری چند هشیار | گزین کردن فرستادن بدین کار | |
| مرا بردن به مهد خسرو آیین | شبستان را به من کردن نو آیین |