| غریو کوس‌ها بر کوهه پیل | گرفته کوه و صحرا میل در میل | |
| ز حلقوم دراهای درفشان | مشبکهای زرین عنبرافشان | |
| صد و پنجاه سقا در سپاهش | به آب گل همی شستند راهش | |
| صد و پنجاه مجمر دار دلکش | فکنده بویهای خوش در آتش | |
| هزاران طرف زرین طوق بسته | همه میخ درستکها شکسته | |
| بدان تا هر کجا کو اسب راند | به هر کامی درستی باز ماند | |
| غریبی گر گذر کردی بر آن راه | بدانستی که کرد آنجا گذر شاه | |
| بدین آیین چو بیرون آمد از شهر | به استقبالش آمد گردش دهر | |
| شده بر عارض لشکر جهان تنگ | که شاهنشه کجا می‌دارد آهنگ | |
| چنین فرمود خورشید جهانگیر | که خواهم کرد روزی چند نخجیر | |
| چو در نالیدن آمد طبلک باز | در آمد مرغ صیدافکن به پرواز | |
| روان شد در هوا باز سبک پر | جهان خالی شد از کبک و کبوتر | |
| یکی هفته در آن کوه و بیابان | نرستند از عقابینش عقابان | |
| پیاپی هر زمان نخجیر می‌کرد | به نخجیری دگر تدبیر می‌کرد | |
| بنه در یک شکارستان نمی‌ماند | شکارافکن شکارافکن همی راند | |
| وز آنجا همچنان بر دست زیرین | رکاب افشاند سوی قصر شیرین | |
| وز آنجا همچنان بر دست زیرین | رکاب افشاند سوی قصر شیرین | |
| به یک فرسنگی قصر دلارام | فرود آمده چو باده در دل جام | |
| شب از عنبر جهان را کله می‌بست | زمستان بود و باد سرد می‌جست | |
| زمین کز سردی آتش داشت در زیر | پرند آب را می‌کرد شمشیر |