| چو عالم بر زد آن زرین علم را | کز او تاراج باشد خیل غم را | |
| ملک را رغبت نخجیر برخاست | ز طالع تهمت تقصیر برخاست | |
| به فالی چون رخ شیرین همایون | شهنشه سوی صحرا رفت بیرون | |
| خروش کوس و بانگ نای برخاست | زمین چون آسمان از جای برخاست | |
| علمداران علم بالا کشیدند | دلیران رخت در صحرا کشیدند | |
| برون آمد مهین شهسواران | پیاده در رکابش تاجداران | |
| ز یکسو دست در زین بسته فغفور | ز دیگر سو سپه‌سالار قیصور | |
| کمر در بسته و ابرو گشاده | کلاه کیقبادی کژ نهاده | |
| نهاده غاشیه‌اش خورشید بر دوش | رکابش کرده مه را حلقه در گوش | |
| درفش کاویانی بر سر شاه | چو لختی ابر کافتد بر سر ماه | |
| کمر شمشیرهای زرنگارش | به گرد اندر شده زرین حصارش | |
| نبود از تیغها پیرامن شاه | به یک میدان کسی را پیش و پس راه | |
| در آن بیشه که بود از تیر و شمشیر | زبان گاو برده زهره شیر | |
| دهان دور باش از خنده می‌سفت | فلک را دور باش از دور می‌گفت | |
| سواد چتر زرین باز بر سر | چو بر مشکین حصاری برجی از زر | |
| گر افتادی سر یکسو زن از میغ | نبودی جای سوزن جز سر تیغ | |
| نفیر چاوشان از دور شو دور | ز گیتی چشم بد را کرده مهجور | |
| طراق مقرعه بر خاک و بر سنگ | ادب کرده زمین را چند فرسنگ | |
| زمین از بار آهن خم گرفته | هوا را از روا رو دم گرفته | |
| جنیبت کش و شاقان سرائی | روانه صدصد از هر سو جدائی |