| مجره بر فلک چون کاه بر راه | فلک در زیر او چون آب در کاه | |
| ثریا چون کفی جو بد به تقدیر | که گرداند به کف هندو زنی پیر | |
| نه موبد را زبان زند خوانی | نه مرغان رانشاط پر فشانی | |
| بریده بال نسرین پرنده | چو واقع بود طایر پر فکنده | |
| به هر گام از برای نور پاشی | ستاده زنگیی با دور باشی | |
| چراغ بیوه‌زن را نور مرده | خروس پیره‌زن را غول برده | |
| شنیدم گر به شب دیوی زند راه | خروس خانه بردارد علی الله | |
| چه شب بود آنکه با صد دیو چون قیر | خروسی را نبود آواز تکبیر | |
| دل شیرین در آن شب خیره مانده | چراغش چون دل شب تیره مانده | |
| ز بیماری دل شیرین چنان تنگ | که می‌کرد از ملالت با جهان جنگ | |
| خوش است این داستان در شان بیمار | که شب باشد هلاک جان بیمار | |
| بود بیمای شب جان سپاری | ز بیماری بتر بیمار داری | |
| زبان بگشاد و می‌گفت ای زمانه | شب است این یا بلائی جاودانه | |
| چه جای شب؟ سیه ماری است گوئی | چو زنگی آدمی خواری است گوئی | |
| از آن گریان شدم کین زنگی تار | چو زنگی خود نمی‌خندد یکی بار | |
| چه افتاد ای سپهر لاجوردی | که امشب چون دگر شبها نگردی | |
| مگر دود دل من راه بستت | نفیر من خسک در پا شکستت | |
| نه زین ظلمت همی یابم امانی | نه از نور سحر بینم نشانی | |
| مرا بنگر چه غمگین داری ای شب | ندارم دین اگر دین داری ای شب | |
| شبا امشب جوانمردی بیاموز | مرا یا زود کش یا زود شو روز |