| ملک دانسته بود از رای پر نور | که غم پرداز شیرین است شاپور | |
| به خدمت خواند و کردش خاص درگاه | ز تنهائی مگر تنگ آید آن ماه | |
| چو تنها ماند ماه سرو بالا | فشاند از نرگسان لولوی لالا | |
| به تنگ آمد شبی از تنگ حالی | که بود آن شب بر او مانند سالی | |
| شبی تیره چو کوهی زاغ بر سر | گران جنبش چو زاغی کوه بر پر | |
| شبی دم سرد چون دلهای بی‌سوز | برات آورده از شبهای بی‌روز | |
| کشیده در عقابین سیاهی | پر و منقار مرغ صبح گاهی | |
| دهل زن را زده بر دستها مار | کواکب را شده در پایها خار | |
| فتاده پاسبان را چوبک از دست | جرس جنبان خراب و پاسبان مست | |
| سیاست بر زمین دامن نهاده | زمانه تیغ را گردن نهاده | |
| زناشوئی به هم خورشید و مه را | رحم بسته به زادن صبح گه را | |
| گرفته آسمان را شب در آغوش | شده خورشید را مشرق فراموش | |
| جنوبی طالعان را بیضه در آب | شمالی پیکران را دیده در خواب | |
| زمین در سر کشیده چتر شاهی | فرو آسوده یکسر مرغ و ماهی | |
| سواد شب که برد از دیدها نور | بذات‌النعش را کرده ز هم دور | |
| ز تاریکی جهان را بند بر پای | فلک چون قطب حیران مانده بر جای | |
| جهان از آفرینش بی‌خبر بود | مگر کان شب جهان جای دگر بود | |
| سر افکنده فلک دریا صفت پیش | ز دامن در فشانده بر سر خویش | |
| به در دزدی ستاره کرده تدبیر | فرو افتاده ناگه در خم قیر | |
| بمانده در خم خاکستر آلود | از آتش خانه دوران پر دود |