| به آیین جهانداران یکی روز | به مجلس بود شاه مجلس افروز | |
| به عزم دست بوسش قاف تا قاف | کمر بسته کله‌داران اطراف | |
| نشسته پیش تختش جمله شاهان | ز چین تا روم و از ری تا سپاهان | |
| ز سالار ختن تا خسرو زنگ | همه بر یاد خسرو باده در چنگ | |
| چو دوری چند می در داد ساقی | نماند از شرم شاهان هیچ باقی | |
| شهنشه شرم را برقع برافکند | سخن لختی به گستاخی در افکند | |
| که خوبانی که در خورد فریشند | ز عالم در کدامین بقعه بیشند | |
| یکی گفتا لطافت روم دارد | لطف گنج است و گنج آن بوم دارد | |
| یکی گفت از ختن خیزد نکوئی | فسانه است آن طرف در خوبروئی | |
| یکی گفت ارمن است آن بوم‌آباد | که پیرکهای او باشد پریزاد | |
| یکی گفتا که در اقصای کشمیر | ز شیرینی نباشد هیچ تقصیر | |
| یکی گفتا سزای بزم شاهان | شکر نامی است در شهر سپاهان | |
| به شکر بر ز شیرینیش بیداد | وزو شکر به خوزستان به فریاد | |
| به زیر هر لبش صد خنده بیشست | لبش را چون شکر صد بنده بیشست | |
| قبا تنگ آید از سروش چمن را | درم واپس دهد سیمش سمن را | |
| رطب پیش دهانش دانه ریز است | شکر بگذار کو خود خانه خیز است | |
| چو بر دارد نقاب از گوشه ماه | بر آید ناله صد یوسف از چاه | |
| جز این عیبی ندارد آن دلارام | که گستاخی کند با خاص و با عام | |
| به هر جائی چو باد آرام گیرد | چو لاله با همه کس جام گیرد | |
| ز روی لطف با کس در نسازد | که آنکس خان و مان را در نبازد |