| کشیده مایده یک میل در میل | مگس را گاو دادی پشه را پیل | |
| ز حلواها که بودی گرد خوانش | ندانستی چه خوردی میهمانش | |
| ز گاو و گوسفند و مرغ و ماهی | ندانم چند چندانی که خواهی | |
| چو بزمش بوی خوش را ساز دادی | صبا وام ریاحین باز دادی | |
| به هنگام بخور عود و عنبر | خراج هند بودی خرج مجمر | |
| چو خورد خاص او بر خوان رسیدی | گوارش تا به خوزستان رسیدی | |
| کبابی‌تر بخوردی اول روز | بر او سوده یکی در شب‌افروز | |
| ز بازرگان عمان در نهانی | بده من زر خریده زر کانی | |
| شنیدم کز چنان در باشد آرام | رطوبت‌های اصلی را در اندام | |
| یک اسب بور از رق چشم نوزاد | معطر کرده چون ریحان بغداد | |
| ز شیر مادرش چوپان بریده | به شیر گوسفندش پروریده | |
| بفرمودی تنوری بستن از سیم | که بودی خرج او دخل یک اقلیم | |
| در او ده پانزده من عود چون مشک | بسوزاندی بجای هیمه خشک | |
| چو بریان شد کباب خوانش این بود | تنور و آتش و بریانش این بود | |
| به خوان زر نهادندی فرا پیش | هزار و هفتصد مثقال کم بیش | |
| بخوردی زان نواله لقمه‌ای چند | چو مغز پسته و پالوده قند | |
| نظر کردی به محتاجان درگاه | کجا چشمش در افتادی ز ناگاه | |
| بدو بخشیدی آن زرینه خوان را | تنور و هر چه آلت بودی آن را | |
| زهی خوانی که طباخان نورش | چنین نانی بر آرند از تنورش | |
| دگر روزی که خوان لاجوردی | گرفتی از تنور صبح زردی |