| شناسائی که انجم را رصد راند | از آن تخت آسمان را تخته بر خواند | |
| کسی کو تخت خسرو در نظر داشت | هزاران جام کیخسرو ز برداشت | |
| چنین تختی نه تختی کاسمانی | بر او شاهی نه شه صاحبقرانی | |
| چو پیلی گر بود پیل آدمی روی | چو شیر ار شیر باشد عنبرین موی | |
| زمین تا آسمان رانی گشاده | ثریا تاثری خوانی نهاده | |
| ارم را خشک بد در مجلسش جام | فلک را حلقه بد بر درگهش نام | |
| بزرگی بایدت دل در سخا بند | سر کیسه به برگ گندنا بند | |
| درم داری که از سختی در آید | سرو کارش به بدبختی گراید | |
| به شادی شغل عالم درج میکن | خراجش میستان و خرج میکن | |
| چنین میده چنان کش میستانی | و گر بدهی و نستانی تو دانی | |
| جهانداری به تنها کرد نتوان | به تنهائی جهان را خورد نتوان | |
| بداند هر که با تدبیر باشد | که تنها خوار تنها میر باشد | |
| مخور تنها گرت خود آبجوی است | که تنها خور چو دریا تلخ خوی است | |
| به باید خویشتن را شمع کردن | به کار دیگران پا جمع کردن | |
| ببین قارون چه برد از گنج دنیا | نیرزد گنج دنیا رنج دنیا | |
| به رنج آید به دست این خود سلیم است | چو از دستت رود رنجی عظیم است | |
| چو آید رنج باشد چون شود رنج | تهی دستی شرف دارد بدین گنج | |
| ملک پرویز کز جمشید بگذشت | به گنج افشانی از خورشید بگذشت | |
| بدش با گنج دادن خنده‌ناکی | چو خاکش گنج و او چون گنج خاکی | |
| دو نوبت خوان نهادی صبح تا شام | خورش با کاسه دادی باده با جام |