| در اندیش ای حکیم از کار ایام | که پاداش عمل باشد سرانجام | |
| نماند ضایع ار نیک است اگر دون | کمر بسته بدین کار است گردون | |
| چو خسرو بر فسوس مرگ فرهاد | به شیرین آن چنان تلخی فرستاد | |
| چنان افتاد تقدیر الهی | که بر مریم سر آمد پادشاهی | |
| چنین گویند شیرین تلخ زهری | به خوردش داد از آن کو خورد بهری | |
| و گرمی راست خواهی بگذر از زهر | به زهرآلود همت بردش از دهر | |
| به همت هندوان چون بر ستیزند | ز شاخ خشک برگ‌تر بریزند | |
| فسون سازان که از مه مهره سازند | به چشم افسای همت حقه بازند | |
| چو مریم روزه مریم نگه داشت | دهان در بست از آن شکر که شه داشت | |
| برست از چنگ مریم شاه عالم | چنانک آبستنان از چنگ مریم | |
| درخت مریمش چون از بر افتاد | ز غم شد چون درخت مریم آزاد | |
| ولیک از بهر جاه و احترامش | ز ماتم داشت آیینی تمامش | |
| نرفت از حرمتش بر تخت ماهی | نپوشید از سلب‌ها جز سیاهی | |
| چو شیرین را خبر دادند ازین کار | همش گل در حساب افتاد هم خار | |
| به نوعی شادمان گشت از هلاکش | که رست از رشک بردن جان پاکش | |
| به دیگر نوع غمگین گشت و دلسوز | که عاقل بود و می‌ترسید از آن روز | |
| ز بهر خاطر خسرو یکی ماه | ز شادی کرد دست خویش کوتاه | |
| پس از ماهی که خار از ریش برخاست | جهان را این غبار از پیش برخاست | |
| دلش تخم هوس فرمود کشتن | جواب نامه خسرو نوشتن | |
| سخن‌هائی که او را بود در دل | فشاند از طیرگی چون دانه در گل |