| نویسنده چو بر کاغذ قلم زد | به ترتیب آن سخن‌ها را رقم زد | |
| سخن را از حلاوت کرد چون قند | سرآغاز سخن را داد پیوند | |
| بنام پادشاه پادشاهان | گناه آمرز مشتی عذرخواهان | |
| خداوندی که مار کار سازست | ز ما و خدمت ما بی‌نیازست | |
| نه پیکر خالق پیکرنگاران | به حیرت زین شمار اختر شماران | |
| زمین تا آسمان خورشید تا ماه | به ترکستان فضلش هندوی راه | |
| دهد بی حق خدمت خلق را قوت | نگارد بی‌قلم در سنگ یاقوت | |
| ز مرغ و مور در دریا و در کوه | نماند جاودان کس را در اندوه | |
| گه نعمت دهد نقصان پذیری | کند هنگام حیرت دستگیری | |
| چو از شکرش فرامش کار گردیم | بمالد گوش تا بیدار گردیم | |
| به حکم اوست در قانون بینش | تغیرهای حال آفرینش | |
| گهی راحت کند قسمت گهی رنج | گهی افلاس پیش آرد گهی گنج | |
| جهان را نیست کاری جز دو رنگی | گهی رومی نماید گاه زنگی | |
| گه از بیداد این آن را دهد داد | گه از تیمار آن این را کند شاد | |
| چه خوش گفتا لهاوری به طوسی | که مرگ خر بود سگ را عروسی | |
| نه هر قسمت که پیش آید نشاطست | نه هر پایه که زیر افتد بساطست | |
| چو روزی بخش ما روزی چنین کرد | گهی روزی دوا باشد گهی درد | |
| خردمند آن بود کو در همه کار | بسازد گاه با گل گاه با خار | |
| جهاندار مهین خورشید آفاق | که زد بر فرق هفت اورنگ شش طاق | |
| جهان دارد به زیر پادشاهی | سری و با سری صاحب کلاهی |