| دو تا کرد از غمش سرو روان را | به نیلوفر بدل کرد ارغوان را | |
| سمن را از بنفشه طرف بر بست | رطب‌ها را به زخم استخوان خست | |
| به لاله تخته گل را تراشید | به لولو گوشه مه را خراشید | |
| پرند ماه را پیوند بگشاد | ز رخ برقع ز گیسو بند بگشاد | |
| جهان را سوخت از فریاد کردن | به زاری دوستان را یاد کردن | |
| چنین آید ز یاران شرط یاری | همین باشد نشان دوستداری | |
| بر آن حمال کوه‌افکن ببخشود | به سر زانو به زانو کوه پیمود | |
| غریبی کشته بیش ار زد فغانی | جهان گو تا بر او گرید جهانی | |
| بدینسان عاشقی در غم بمیرد؟ | چنو باد آنکه زو عبرت نگیرد | |
| حساب از کار او دورست ما را | دل از بهر تو رنجورست ما را | |
| چو دانم سخت رنجیدی ز مرگش | که مرد و هم نمی‌گوئی به ترکش | |
| چرا بایستش اول کشتن از درد | چو کشتی چند خواهی اندهش خورد | |
| غمش میخور که خونش هم تو خوردی | عزیزش کن که خوارش هم تو کردی | |
| اگر صدسال بر خاکش نشینی | ازو خاکی‌تری کس را نبینی | |
| چو خاک ارصد جگر داری به دستی | نیابی مثل او شیرین پرستی | |
| ولیکن چون ندارد گریه سودی | چه باید بی کباب انگیخت دودی | |
| به غم خوردن نکردی هیچ تقصیر | چه شاید کرد با تاراج تقدیر | |
| بنا بر مرگ دارد زندگانی | نخواهد زیستن کس جاودانی | |
| تو روزی او ستاره‌ای دل‌افروز | فرو میرد ستاره چون شود روز | |
| تو صبحی او چراغ ار دل پذیرد | چراغ آن به که پیش از صبح میرد |