| سراینده چنین افکند بنیاد | که چون در عشق شیرین مرد فرهاد | |
| دل شیرین به درد آمد ز داغش | که مرغی نازنین گم شد ز باغش | |
| بر آن آزاد سرو جویباری | بسی بگریست چون ابر بهاری | |
| به رسم مهترانش حله بر بست | به خاکش داد و آمد باد در دست | |
| ز خاکش گنبدی عالی برافراخت | وز آن گنبد زیارتخانه‌ای ساخت | |
| خبر دادند خسرو را چپ و راست | که از ره زحمت آن خار برخاست | |
| پشیمان گشت شاه از کرده خویش | وز آن آزار گشت آزرده خویش | |
| در اندیشید و بود اندیشه را جای | که باد افراه را چون دارد او پای | |
| کسی کو با کسی بدساز گردد | به دو روزی همان بد باز گردد | |
| در این غم روز و شب اندیشه می‌کرد | وزین اندیشه هم روزی قفا خورد | |
| دبیر خاص را نزدیک خود خواند | که برکاغذ جواهر داند افشاند | |
| گلشن فرمود در شکر سرشتن | به شیرین نامه شیرین نوشتن | |
| نخستین پیکر آن نقش دلبند | تو لا کرده بر نام خداوند | |
| بنام روشنائی بخش بینش | که روشن چشم ازو گشت آفرینش | |
| پدید آرنده انسی و جانی | اثرهای زمینی و آسمانی | |
| فلک را کرده گردان بر سر خاک | زمین را کرده گردشگاه افلاک | |
| پس از نام خدا و نام پاکان | برآورده حدیث دردناکان | |
| که شاه نیکوان شیرین دلبند | که خوانندش شکرخایان شکرخند | |
| شنیدم کز پی یاری هوسناک | به مانم نوبتی زد بر سر خاک | |
| ز سنبل کرد بر گل مشک بیزی | ز نرگس بر سمن سیماب ریزی |