| چو دارد خوی تو مردم سرشتی | هم اینجا و هم آنجا در بهشتی | |
| مخسب ای دیده چندین غافل و مست | چو بیداران برآور در جهان دست | |
| که چندان خفت خواهی در دل خاک | که فرموشت کند دوران افلاک | |
| بدین پنجاه ساله حقه بازی | بدین یک مهره گل تا چند نازی | |
| نه پنجه سال اگر پنجه هزار است | سرش برنه که هم ناپایدار است | |
| نشاید آهنین تر بودن از سنگ | ببین تاریک چون ریزد به فرسنگ | |
| زمین نطعیست ریگش چون نریزد | که بر نطعی چنین جز خون نریزد | |
| بسا خونا که شد بر خاک این دشت | سیاووشی نرست از زیر این طشت | |
| هر آن ذره که آرد تند بادی | فریدونی بود یا کیقبادی | |
| کفی گل در همه روی زمی نیست | که بر وی خون چندین آدمی نیست | |
| که می‌داند که این دیر کهن سال | چه مدت دارد و چون بودش احوال | |
| بهر صدسال دوری گیرد از سر | چو آن دوران شد آرد دور دیگر | |
| نماند کس که بیند دور او را | بدان تا در نیابد غور او را | |
| به روزی چند با دوران دویدن | چه شاید دیدن و چتوان شنیدن | |
| ز جور و عدل در هر دور سازیست | درو داننده را پوشیده رازی است | |
| نمی‌خواهی که بینی جور بر جور | نباید گفت راز دور با دور | |
| شب و روز ابلقی شد تند زنهار | بدین ابلق عنان خویش مسپار | |
| به صد فن گر نمائی ذوفنونی | نشاید برد ازین ابلق حرونی | |
| چو گربه خویشتن تا کی پرستی | بیفکن از بغل گربه که رستی | |
| فلک چندان که دیگ خاک را پخت | نرفت از خوی او خامی چو کیمخت |